ΚΕΝΟ

Κενό.

Πώς μπορείς να γράψεις για το κενό; Πώς μπορείς να περιγράψεις το κενό;

Βρήκα το τηλέφωνό της στο διαδίκτυο. Της έστειλα μήνυμα και συναντηθήκαμε για καφέ την επόμενη μέρα.

Ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα με κάποια άγνωστη. Όλη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Προσπαθούσα στην φαντασία μου να δημιουργήσω την μορφή της και ταυτόχρονα φοβόμουν μην την φανταστώ πιο όμορφη απ’ ότι στην πραγματικότητα. Έχω αδυναμία στις ψηλές με μακρυά, σγουρά μαλλιά και μισώ το περίσσιο βάρος. Ήξερα ότι δεν ταίριαζε απόλυτα σ’ αυτήν την περιγραφή.

Επικεντρώθηκα αποκλειστικά στην εξωτερική εμφάνιση ξεχνώντας τον εσωτερικό κόσμο που κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος. Δεν έδωσα σημασία στα μηνύματά της που ήταν σύντομα και λυτά.

Από νωρίς το απόγευμα μούλιαζα για ώρες στην μπανιέρα, έκανα αποτρίχωση, πεντικιούρ, μανικιούρ, μάσκα μαλλιών και προσώπου. Άδειαζα και ξαναγέμιζα την ντουλάπα μου μην μπορώντας να διαλέξω τι να φορέσω. Το μακιγιάζ, κι εκείνο, μου πήρε την διπλάσια ώρα απ’ ότι συνήθως. Το άγχος χτυπούσε κόκκινο. Γελούσα με τον εαυτό μου γιατί έμοιαζα με δεκαπεντάχρονο που έβγαινε το πρώτο του ραντεβού.

Επιτέλους έφτασα στο σημείο της συνάντησης, αργοπορημένη, όπως πάντα.

Ήταν πιο κοντή από ‘μένα, με καμπύλες και κοντό σγουρό μαλλί. Το πρόσωπό της ήταν πολύ ευχάριστο, εξέπεμπε μία καλοσύνη, θλίψη και τίποτα άλλο. Η εμφάνισή της δεν μου φάνηκε αποκρουστική αλλά ούτε και με ξετρέλανε.

Είχε προλάβει να ποιεί ένα ποτό και να καπνίσει μισό πακέτο τσιγάρα. Θα αγχώθηκε κι εκείνη, σκέφτηκα.

Παρήγγειλα κι εγώ ένα ποτό, μιλήσαμε λίγο, είπαμε τα κλασικά που λένε οι άνθρωποι στην πρώτη τους συνάντηση και πήγαμε να φάμε. Κατά τη διάρκεια του δείπνου και μετά δεν μιλούσαμε καθόλου.

Το βράδυ δούλευα, με πήγε στην δουλειά μου και κάθισε να ποιεί ποτό στο internet καφέ όπου εργαζόμουν. Το ένα ποτό ακολούθησε το άλλο και η κατάληξη ήταν να καθίσει μαζί μου μέχρι το ξημέρωμα. Το πιο αξιοθαύμαστο είναι ότι δεν μπορώ να αναπλάσω στο μυαλό μου ούτε ένα μέρος της νυχτερινής μας συζήτησης όχι γιατί ήταν πολλά αυτά που λέγαμε αλλά γιατί δεν είπαμε τίποτα που να μου φάνηκε ενδιαφέρον.

Δύο ερωτευμένοι άνθρωποι δεν χρειάζονται την βοήθεια του λόγου για να επικοινωνούν. Κοιτάζονται στα μάτια και γνωρίζουν τα πάντα ο ένας για τον άλλον… Ενώνουν τα χέρια και κατακτούν το σύμπαν… Ο κόσμος όλος συγκλίνει γύρο τους κι ο χρόνος παύει να υπάρχει…

Αυτά, όμως, δεν συνέβαιναν μεταξύ μας. Δεν την ερωτεύτηκα κι ούτε με ερωτεύτηκε… Δεν μιλούσαμε γιατί δεν είχαμε τίποτα να πούμε, όλα τα είχαμε πει μέσα στα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας… Μέσα στα πρώτα λεπτά!! Σκέφτηκα πως έφταιγε η κούραση.

Την επόμενη μέρα πήγα στο σπίτι της, δεν ήθελα να απορρίψω έναν άνθρωπο μόνο από την πρώτη εντύπωση.

Ζούσε σε ένα μικρό, ζεστό αλλά άδειο διαμέρισμα. Ναι υπήρχαν έπιπλα αλλά όταν έμπαινες μέσα έβλεπες ένα άδειο διαμέρισμα. Είχε και ένα δύο διακοσμητικά που δεν χαλούσαν την αίσθηση του κενού.

Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ και είχε ανοιχτή την τηλεόραση με χαμηλωμένο τον ήχο.

Κάθισα μαζί της γύρο στις δύο ώρες που κατά την διάρκειά τους πάλι δεν μιλήσαμε καθόλου…

Πώς ζει αυτός ο άνθρωπος;

Ζει;

Κάθε μέρα πηγαίνει στην δουλειά της, σχολάει, γυρνάει σπίτι. Δεν βλέπει τηλεόραση, δεν έχει χόμπι, δεν ακούει μουσική, δεν διαβάζει λογοτεχνία, δεν μαγειρεύει… Της αρέσει να βγαίνει έξω. Γιατί; Τι της αρέσει σ’ αυτό; Οι συζητήσεις; Το ποτό; Η μουσική; Τι;

Όταν σχολάει τι κάνει; Τίποτα!

Με τι ασχολείται; Με τίποτα!

Τι την απασχολεί; Τίποτα!

Ένα μεγάλο και απόλυτο κενό…

Αλλουνού ιδέα και πρωτοβουλία ήταν να φτιάξει το προφίλ της στο διαδίκτυο, η ίδια είναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο… Και κάποιος σκέφτηκε να της γεμίσει αυτό το κενό…

Όχι, μην τολμήσει κανένας να κατηγορήσει την μοναξιά! Η μοναξιά σε άλλους δίνεται, σε άλλους χαρίζεται και σε κάποιους επιβάλλεται… Αλλά μερικοί παλεύουν για να την αποχτήσουν, όσο κι αν αυτό φαντάζει απίθανο. Δεν έχει σημασία υπό ποιες συνθήκες αποχτούμε την μοναξιά σαν το μόνο μας σύντροφο αλλά πως θα την γεμίσουμε και πως θα την αξιοποιήσουμε.

Ομολογώ ότι αυτή άδεια ζωή της με γοήτευσε. Ένοιωσα σαν εξερευνητής σε έναν άλλον κόσμο, σε μία άγνωστη ως τώρα διάσταση… Θέλησα να μάθω περισσότερα… Έπρεπε να μάθω περισσότερα! Αυτή η δίψα που έχω για μάθηση δεν με άφηνε στην ησυχία μου. Έπρεπε να κατανοήσω αυτόν τον τρόπο ζωής!

Η ευκαιρία μου δόθηκε αμέσως, μου πρότεινε να πάμε εκδρομή. Πήγα…

Μπήκα σ’ έναν κύκλο ανθρώπων που το χρήμα γι’ αυτούς δεν είχε καμία σημασία, είχαν τόσο πολύ που δεν χρειαζόταν να μετράνε την κάθε δεκάρα όπως εμείς οι θνητοί άνθρωποι… Τα ενδιαφέροντά τους περιορίζονταν στο να φάνε χλιδάτα, να ξοδέψουν τις νύχτες τους σε ξέφρενους χορούς και παράνομα χάδια, και το σεξ. Το σεξ ήταν το νούμερο ένα στην ζωή τους! Στο μυαλό τους υπήρχε μόνο το σεξ! Ποιόν θα πάρουν και ποιος θα τους πάρει… Πώς θα ξεφύγουν από τον σύντροφό τους ώστε να γευτούν ένα νέο κρεβάτι και πώς θα ελέγξουν τον σύντροφό τους ώστε να μην κάνει το ίδιο.

Μόνο καλοπέραση!

Μόνο να καλύψουν τις σαρκικές ανάγκες τους…

Όσο καιρό κι αν έμεινα στην δική τους ζωή δεν μπόρεσα να ακολουθήσω τους ρυθμούς τους. Η κάθε έξοδος μαζί τους ήταν και μία τιμωρία για την αχόρταγη περιέργειά μου. Παρακαλούσα να μ’ αφήσουν να φύγω, αλλά όταν εξαρτάσαι από άλλους οικονομικά δεν σου δίνονται και πολλές επιλογές… Η κορύφωση της ταπείνωσης μου ήταν όταν άκουσα την φράση: «παλιά πληρώναμε το μουνί και τώρα πληρώνουμε την αναμονή»

Δεν είπα ποτέ ότι όλος κόσμος είναι έτσι όπως τον περιέγραψα αλλά το μεγαλύτερο μέρος είναι ακριβός έτσι.

Δεν ανήκω εκεί…