Καθρέφτης

Ατένισα το πρόσωπό μου στον καθρέφτη.

Το πρόσωπο που τόσο αγαπούσα…

Το πρόσωπο που τόσο πολύ μισώ…

Ήταν όμοιο με τα χιλιάδες πρόσωπα που έβλεπα κάθε μέρα στο καθρέφτη

Είχε ρωγμές θλίψης, πόνου, απόγνωσης, οργής…

Ήταν πιο σκοτεινό κι από το ίδιο τον ήλιο

«Γιατί τόση οργή;» ρώτησα το είδωλό μου

«Γιατί τόση θλίψη;

Γιατί δεν είμαι αυτό που ήθελα να γίνω;

Γιατί ποθώ την τελειότητα όταν δεν μπορώ να την ενσαρκώσω;»

Έπαψα να κοιτάζω τον καθρέφτη…

…δεν τον ξανακοίταξα ποτέ…

…γιατί αυτός μου μαρτυρούσε καθημερινά την ύπαρξή μου…

Ήταν ο μόνος που γνώριζε την παρουσία μου σ’ αυτόν τον κόσμο…

…ο μόνος που μου το θύμιζε ξανά και ξανά…

Δεν τον αντίκρισα ποτέ…

…αλλά αυτό δεν έφερε το θάνατο στην αγκαλιά μου…